شاعر: على نسایى «شيدا»

از تيغ زهرآلود دژخيمى ستمگر

محراب شد يادآور درياى احمر

ديگر چه كس داد ضعيفان را ستاند

 افتاد از پا آن امير دادگستر

شب باوران خورشيد را در خون كشيدند

خون گريه كن در سوگ او اى صبح باور

كو، آن كه بر دوشش كشاند در دل شب

 قوت يتيم و دردمند و زار و مضطر

اى واى من ناراستان ديدى چه كردند

با راستين احياگر راه پيغمبر

از رويداد آن شب خونين عجب نيست

گر خون ببارد ديده‌ها تا صبح محشر

از ماتم جانكاه او هر رادمردى

دست مصيبت مى‌زند بر سينه و سر